Среднощен вик, а после нищо,
навред настана плаха тишина,
отново писък и отново нищо,
и над поляната май сова прелетя.
Гората сякаш се размърда,
разклати клоните и спря,
и в тревата май че нещо мърда,
сред храсталака после изшумя.
Надигнах се очи разтърках,
погледнах плахо някъде напред,
гората спеше, май обърках,
сънувал съм, но пак огледах се навред.
Среднощен вик, а после нищо,
навред настана плаха тишина,
отново писък и отново нищо,
над мене самодива прелетя.
Тя бе мечтание с очи звездици,
а тялото и огън сякаш е от жар,
край мен посипа огнени искрици,
a в душата ми, се разгоря пожар.
Гледах без да мога да помръдна
до нея не посмях, не доближих.
На поздрава ми с целувка тя отвърна,
ще помня този миг дорде съм жив.
Дорде съм жив!
К- К
04.03.11г
Има сънища, които прелитат с криле на реалност.
ОтговорИзтриванеима сънища, които са по реални от всяка реалност :)
ОтговорИзтриване